Δε γνωρίζω...

Δε γνωρίζω καμιά καμία Ηπείρο της Γης που να κατοικείται μόνο απο γηγενείς.

Δε γνωρίζω καμία Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα όπου όλοι οι κάτοικοι να έχουνε κοινή εθνικότητα, γλώσσα ή θρησκεία. Ούτε Αμερικάνικη ούτε Αυστραλέζικη.

Δε γνωρίζω κανένα μετανάστη που αφήνει τη πατρίδα του και ότι αγάπησε έτσι για πλάκα.

Δε γνωρίζω κανένα ακροδεξιό κόμμα που να έφερε καλύτερες μέρες για τη πατρίδα του.

Δε γνωρίζω κανένα ακροδεξιό κόμμα που να μην είναι απόλυτο στις θέσης του.

Δε γνωρίζω κανένα ακροδεξιο κόμμα που να έκανε αυτοκριτική και να βρήκε κάτι αρνητικό. Να είδε δηλαδή τη δική του καμπούρα για λίγο.

Δε γνωρίζω κανένα κράτος όπου οι Έλληνες μετανάστες δεν αντιμετώπισαν ρατσισμό.  Το να κάνουμε και εμείς το ίδιο είναι λίγο περίεργο.

Δε γνωρίζω κανένα ακροδεξιό κόμμα που να μην παράλαξε την ιστορία όπως θέλει.

Δε γνωρίζω κανένα ακροδεξιό κόμμα που να μην βάφτισε δημοκρατία το πολίτευμα που “διαχειριζόταν”.

Δε γνωρίζω καμία φασιστική κυβέρνηση που να μην έσπειρε διχόνια στο λαό του.

ΥΓ1 Κανένας δεν είπε ότι αυτό που περνάει η Ελλάδα τώρα δεν είναι φασισμός. Το να ψηφίσεις όμως Χρυσή Αυγή είναι σαν να δικαιώνεις τις ρατσιστικές συμπεριφορές σε όλους τους Έλληνες μετανάστες που έφυγαν και πρωσπαθούν να κρατήσουν την εθνική φλόγα ζωντανή σε όλη την υφήλιο.  

ΥΓ2 Η μοναδικότητα είναι καλή. Η αναγνώριση στη διαφορετικότητα καλύτερη.


ΥΓ3 Η εικόνα είναι μέρος της ιστορίας της Ελλάδος.

Ναι ρε, είμαστε μίζεροι!

Πραγματικά δεν περίμενα ποτέ να το πώ αυτό, αλλά το facebook μας έχει κάνει και κάποια καλά. Όχι, δεν εννοώ ότι μας έχει δώσει ένα χέρι βοηθείας να βρούμε παλιούς φίλους και συμμαθητές, αλλα επειδή μας δίνει και μια διαφορετική, πραγματική άποψη για τους ανθρώπους που έχουμε “φίλους”. Γιατί ως γνωστόν είναι πιο εύκολο να κάνουμε και να γράφουμε σκέψεις παρά να τις λέμε.

Κάτι τέτοιες σκέψεις είναι αυτές που δεν πρέπει να τις πεις, ειδικά στο υπάρχον κοινονικοποιλιτικοοικονομικο κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα. Κάποιοι λοιπόν μας λένε ότι “βαρέθηκα την γκρίνια, έτσι είναι η ζωή, μακάρι να ήταν εύκολη. “ “Εγώ εκτιμάω τις  μικρές χαρές της ζωής, αφήνω εσάς στη μιζέρια σας”.

Προς έκπληξη (;) βέβαια διαπιστώνω ότι αυτοί που τα λένε αυτά είναι αυτοί που τώρα δουλεύουν και πάντα είχαν λεφτά να κάνουν αυτά που θέλαν. Δεν είναι αυτοί που μπαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά μην ξέροντας αν θα φύγουν με το χαρτί της απόλυσης. Αυτοί που δεν έχουν δουλειά εδώ και δύο χρόνια και χάνουν τα παραγωγικά χρόνια της ζωής τους στο βωμό της κρίσης. Οι αυριανοί μετανάστες στην Αυστραλία.Οι οικογενιάρχες που δεν έχουν να δώσουν στα παιδιά τους τα απαραίτητα. Αυτοί που έχουν ξεχάσει τα όνειρα και παλεύουν για την επιβίωση.

Μα καλά, ακόμα δεν μάθαμε; Τόσα χρόνια χορτάσαμε λάϊφστάιλ. Μπλαζέ βλέματα, ακριβά ρούχα και αυτοκίνητα, νυχτοπερπατήματα σε μπουζουξύδικα μόνο και μόνο για φιγούρα. Το να ξοδεύεις δεν είναι έγκλημα ούτε το να περνάς καλά πρέπει να οδηγεί σε φυλακή. Το να κάνεις όμως κάτι μόνο και μόνο για να σε πουν μοντέρνο, το να δανείζεσαι για να ξοδεύεις και το να υποτιμάς κάποιον επειδή το κινητό σου δεν είναι “έξυπνο” , αυτό ήταν που έπρεπε να αποτινάξουμε.

Τώρα ακόμα το παίζεις ανατρεπτικός και ο “κούλ” της παρέας. Αυτός που δεν αντέχει τη μαυρίλα γιατί η “ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή”.

Αυτός ρε μαλάκα που κλαίει δεν το κάνει ούτε απο άποψη ούτε απο χόμπι. Αυτός που δεν βγαίνει το βράδυ δεν το κάνει επειδή έχει ωραίο πρόγραμμα η τηλεόραση. Το κάνει γιατί αν ξοδέψει κάτι δεν θα έχει αυριο να φάει. Κλαίει γιατί η ελπίδα να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή έχει χαθεί όπως έχουν χαθεί οι επενδυτές για τον Παναθηναϊκό.

Αυτός οπότε χρειάζεται στήριξη και όχι χλευασμό. Αλλά αν δεν το καταλάβαινεις ακόμα και τώρα, αυτή τη δύσκολη εποχή, πραγματικά, πότε θα το καταλάβεις;

ΥΓ Αυτή τη ριμάδα τη λέξη πότε θα την μάθουμε. Για την κατανόηση μιλάω.