Η γνώμη του ΠΑΣΟΚου

Το να είσαι ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι μεγάλο πράγμα. Εξηγούμαι.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί ήταν αυτοί που πιστέψαν τον Δον Ζουάν της πολιτικής, Ανδρέα Παπανδρέου. Άλλαξε μια ολόκληρη γενιά. Πρώτον έκανε τους συνδηκαλιστές (τους σάπιους) ένα αόρατο κόμμα που ανα πάσα στιγμή άλλαζε υπουργικές αποφάσεις και νόμους. Δεύτερον, έδωσε λεφτά, λεφτά και λεφτά. Οι μισθοί αυξήθηκαν, οι τσοπάνιδες και οι χωριάτες πήραν τα πάνω τους με τα τόσα επιδόματα που εισέπραταν και το δημόσιο έμοιαζε, όπως πάντα άλλωστε, πιο θελκτικός προρισμός και από το αιδίο της Σκάρλετ Γιόχανσον. (Είμαι αισχρός το ξέρω).

Βέβαια όταν ήρθε ο λογαριασμός τα πράγματα άλλαξαν. Ήρθε ο γιός του και την γάμησε της επειχήρηση. Ναι, επειχήρηση ήταν το ΠΑΣΟΚ. Παρήγαγε ελπίδα και εισέπραται ψήφους. 

Η αλήθεια ήρθε στο φώς και ότι έκανε ο Αντρέας αποκαλήφθηκε ότι βασίστηκε σε πιο σαθρά θεμέλια και από αυτά του γιοφυριού της Άρτας (πριν την δολοφονία να εξηγούμαστε). Έβαλαν βέβαια και άλλοι το χεράκι τους (Σημίτης, Καραμανλής).

Η άλλη εξήγηση για την χρεωκοπία της Ελλάδος είναι ότι ο Γιωργάκης μας πρόδωσε αλλά αυτό είναι ακόμα πιο επικύνδυνο για το μέσο Πασόκο να το πιστέψει.

Λοιπόν και μέσα σε όλο αυτό τον οριμαδιό, ο Πασόκος πρέπει να στηρίξει τη γνώμη του. Το θέμα είναι εδώ. Το να τη στηρίξει τη γνώμη του, είναι κλασσική αντίληψη ανθρώπου που πιστεύει πολύ σε κάτι. Το να την πιστεύει ωστόσο είναι αρρώστια και λέγεται μαλακία.